Helm duik van Sea Trek, strand Marie Pompoen

Donderdag 26 Mei 2016.
Het ging er vandaag dan van komen, we gingen "helm duiken" tussen de vissen. Best wel weer spannend. Hoewel ik ooit mijn duikbrevet in 1993 met collega's in Eilat had gehaald, had ik na een koude donkere duik in het Grevelingenmeer kort na mijn brevet nooit meer perslucht ingeademd. Ineke al helemaal niet, dus een paar keer extra naar de toilet vanmorgen. Zenuwen? Nee hoor, kou op de blaas. Haha. Vroeg wakker waren we sowieso, lekker buiten gezeten eerst, zouden pas om half elf weggaan en het strand was vlakbij, dus "Don't panic, Captain Mainwaring". Om kwart over tien facetimede onze kleindochter Letizia uit Duitsland en die hebben we een tourtje door de woning laten zien, waarna we een kijkje op haar tanden kregen, wel 5 was ze aan het wisselen en kwamen al goed door. Later kwam ook nog Marc-Luca erbij en hij was trots op zijn handicap van 22 met golfen. Opa en Oma ook. Zei al dat Tiger Woods moest oppassen. New kid on the block. Opeens toch half elf geworden en wij in de auto ernaar toe. Denk dat het openmaken en sluiten van het hek langer duurde als ons ritje er naar toe, want na 5 minuten waren we er al. Volledige bezetting van de duikshop was er nog niet , want pas even later kwam Hans, de baas, er zelf aan en kregen we eerst formulieren om in te vullen. Wel meer als 20 vragen over je gezondheid, alles met nee kunnen invullen, Ineke ook en dan tevens de verklaring ondertekenen dat wij ze niet verantwoordelijk houden voor een eventueel ongeluk met ons. Durfden het risico wel aan en we mochten toen gaan betalen. Ja !. WEL met video en foto's, komt dan nog wat bij natuurlijk, maar dat hadden we er graag voor over, dat hadden we een aantal dagen geleden al gezien, toen die twee meisjes uit het water kwamen en we later hun video op de tv zagen. Dat wilden wij ook. Unieke ervaring, dus dat wilden we graag vastgelegd hebben. Toen een briefing van Vernon, die ons uit de doeken deed wat Sea Trek inhield en ze bij het "Reef Alliance" waren aangesloten om er zorg voor te dragen dat het rif niet kapot gaat en meehelpen het in stand te houden. Toen kwam daarna het belangrijkste: de emoticons, ofwel duim omhoog, is hier NIET goed. dan wil je eruit en dat willen we juist niet. Wiebelende hand, nou het gaat zo, zo en als alles perfect is. het rondje met je duim en wijsvinger maken als een O en vooral lachen voor de foto/film. Heel belangrijk was nog zei hij, dat niemand je hoort onder water, dus je kunt zo hard als wilt schreeuwen, ook als je boos bent op je vrouw of man, gooi het eruit, geluid wordt niet opgenomen en komt niet verder dan in je helm. Haha, zeiden dat we niet zo boos op elkaar waren dat dat nodig zou zijn.
Belangrijk was ook wel dat je goed kon "klaren", je weet wel, als je in het vliegtuig zit en je oren klappen dicht. Goed in je neus snuiten en beide neusgaten dicht dan houden, springen ze - als het goed is - weer open.
Vooral onder water heel erg belangrijk. De druk op je oren neemt erg toe en dan moet je de druk/spanning op je oren kunnen wegnemen door te klaren. Zelfs met deze helm op gaat dat, je kunt net je hand er tussen wringen en je neus halen en klaren. We waren er klaar voor. Ineke zag wel tegen het klaren op, maar ze werd gerustgesteld dat het allemaal goed zou komen.
We hadden ons zwemgoed al aan, dus alleen nog even de "duikschoentjes" aan en een tuigje waaraan onze persluchtflessen werden meegetrokken op een geel vlot dat op het water bleef drijven en door ons dan werd meegetrokken. Vernon en Ed hesen zich ook in hun duikpakken en een hulpje van de duikers, dook ook mee en zette de helmen alvast op hun plek verderop in het baaitje. Hij was de 3e duiker die mee zou gaan en dacht dat ie Bryan heette en meer op onze slangen zou letten die verbonden waren met het vlotje. Het mooie van dit helmduiken is dat je zelfs je bril kunt ophouden en ook je haar niet eens nat wordt. Werkelijk waar, donkere wolken pakten zich boven het baaitje samen en toen wij het water inliepen, kwamen de eerste spatjes al tegen onze brillen aan. Goed getimed?? Of een slecht voorteken?? Onder water konden we toch al niet natter worden dan nat, maar met een mooi zonnetje is de zee ook aan de onderkant toch iets lichter. Ja, je kunt niet alles hebben.
Ze hadden uitgelegd waar we ons hoofd in de helm moesten doen, ze hielpen wel natuurlijk, dan gelijk door de knieën zakken, paar meter zo door lopen tot waar je echt onder water rechtop kon staan en dan zouden ze ons voorgaan naar een pad achter de baai tussen het koraal door en konden we genieten van de vissen en het koraal. Zo gezegd, zo gedaan. Ja en wat je dan beleefd. Had natuurlijk al gedoken in soortgelijke omstandigheden in Eilat, maar dat was eeuwen geleden in een vorig leven. Dit was zo mooi en fascinerend en ik keek naar Ineke en was zooo trots op haar dat alles goed ging bij haar eerste keer ECHT onder water, want ik weet dat de eerste keren ademhalen onder water door een masker heel bijzonder zijn. Kon ik nog herinneren van Eilat. We werden meegenomen over een mooi weggetje tot een grote zanderige ruimte, schat zo'n 6 a 7 meter onder water en ondertussen was Ed al vissen aan het voeren en Vernon druk in de weer met de GoPro, had "O" tjes te weinig aan mijn handen om te laten zien hoe geweldig ik het vond en ook bij Ineke GEEN "Thumbs up", maar grote rondjes aan beide handen. Wat mooi. Genoot ook zo voor haar. Toen kregen wij ook een flesje voer en al driftig spuitend met het flesje komen de vissen echt om je heen krioelen. Stond een groot bord " Verboden voor Piranha's" en ik wist niet dat vissen konden lezen, maar er was er echt geen een dus. Lekker rustig. (Het laatste is niet waar, grapje, haha)
Al filmend en fotograferend haalde Vernon ook nog kunstjes uit en blies grote ringen lucht naar de opervlakte, waar echt ook sommige vissen doorheen zwommen.
Ook Ed deed mee, was er wel ietsje minder bedreven in. Weet zelf hoe moeilijk het is om steeds je mondstuk in en uit te doen zo ver onder water. Daar kan mijn collega Desi Wip over meepraten toen in Eilat ik hem volledig in de steek liet met het oefenen van "buddy breathing".
Twee duikers met een fles zitten onder water en wisselen om de beurt het mondstuk uit. Kunst is dus om allereerst geen water naar binnen te krijgen. Zo leer je samen op een fles verder te kunnen zwemmen als de ander of in nood is of geen lucht meer in de fles heeft. Ik had toen de fles om en Desi niet en ik verslik me in een golf zout water en ging gelijk naar boven. Lucht moest ik hebben, ja Desi ook maar die zat beneden zonder zuurstoffles. Was dus niet handig wat ik deed, maar dat is dus paniek. Je denkt aan niets en gaat naar boven. Desi kreeg lucht van onze instructeur en ik kreeg een standje. We zijn wel allebei geslaagd, dank je wel nog Ethan Schwartz. Deze "duik" was grandioos en zou 30 minuten duren, voor mijn gevoel, had geen klokje om, duurde dit nu al veel langer. Ja, op een gegeven moment toch langzaam weer terug het pad af. Toen nog dicht op de grote muur aan buitenkant van de baai hele mooie vissen gezien, zelfs een zeldzame leguaanvis, die zijn beste tijd gehad had. Ze liggen schijnbaar altijd wel redelijk stil op de grond, maar deze bewoog heel langzaam weg toen Ed dichterbij kwam. Hij bleek een kapotte plek op zijn hoofd te hebben. Wij gingen door en later aan wal vertelde Ed dat kort daarna de vis op zijn rug "zwom" en in het "Eeuwige Aquarium" was opgenomen. We kwamen weer op het ondiepe vlak en even door de knieën en hup, zij tilden de helmen af en inderdaad, droog haar. Toen kon ik pas uit mijn dak gaan. Wat een belevenis zeg, Ineke glunderde ook. Vroeg of ze last had gehad van het klaren. Ik had het zeker drie keer moeten doen, maar had het niet bij haar gezien. Jazeker, zei ze, heb het twee keer gedaan. Wat een kanjer he. We liepen gelukzalig naar de kant en konden niet wachten op de beelden.
Hans zette de TV aan in de shop en wij ervoor en de video van zeg 20 minuten zitten bekijken, hele rits foto's stonden er ook, die hebben we thuis lekker zitten kijken. Heb wat foto's op Facebook gezet en twee filmpjes. Die beelden zeggen genoeg. Kijk daar maar.
We kregen nog een certificaat uitgereikt en bedankten hun voor de hele fijne ervaring. Ze zeiden dat zij het ook leuk gevonden hadden, wat wel bleek uit het feit dat de duik ruim 47 minuten had geduurd. Ze hadden nog geen verdere klanten die dag, dus daarom konden ze wat uitlopen. Bedankt mannen. Top.
Wij gingen buiten zitten en even weer lunchen daar, we hadden er al gegeten en was toen ook goed bevallen.
Hans kwam tijdens het eten het usbstickje brengen met alle foto's etc., we waren helemaal blij.
Nog even tijdje lekker gezeten daar, zon brak een beetje door, erg benauwd. We wilden toch nog even de stad in. Dus alles bij elkaar gepakt en eerst naar huis, omkleden, zwemgoed uit.
Thuisgekomen overviel de loomheid ons. Wat nou stad in, tukkie doen!. Zo'n tijdje perslucht inademen als je het niet bent gewend zorgt toch voor een beetje raar gevoel in je hoofd en Ineke ging even in de ruststand en ik dook achter mijn computer om deze en gene wat fotootjes te sturen van onze belevenis. Eerst wel even een Saridon.
Stortte daarna ook in. Even lekker luieren. Zes uur, Ineke wakker gemaakt, ze ging lekker sla maken met rijst en vlees en ik dook Netflix op, House of Cards verder kijken. Smaakte heerlijk, de sla dus.
Morgen gaan we met Andre een stukje eilandverkenning doen wat we nog niet hebben gezien.
Zien wel wat we gaan doen dan. Leguanen zoeken of zo. Jullie lezen dat dan weer overmorgen. Zo werkt dat.
Groetjes en tot morgen.