Drijvende markt en Otis Redding spelen

Donderdag 19 Mei 2016.
Vandaag voor de verandering eens wat vroeger opgestaan. We wilden ons tempo wat aanpassen aan de weersomstandigheden. Steeds gaan we later op de dag weg als de zon heel hoog staat en dat wilden we doorbreken. Dus half acht uit de veren, even lekker douchen en wat eten, mailtjes checken en alle elektrische apparatuur even nalopen of die nog een beetje prik nodig hadden. Stroom is 110 volt hier, maar er is ook een stopcontact met een verlengsnoertje met drie aansluitingen die op 220 volt gaat. Zit in de keuken. Rest is allemaal 110 volt. Vraag me niet om dat uit te leggen, ik weet alleen dat Mario "twee fases van 110 volt" aan elkaar heeft geknoopt of zoiets en dat we daarom die 220 volt ook hebben. Vind het allang best, Wel af en toe even wisselen van je apparaten, maar alles laadt goed en snel op.
We wilden vandaag even naar de drijvende markt, waar elke dag de boten vanuit Venezuela, dat ongeveer 50 km (of 27 zeemijl) hier vandaan varen is, verse vis en groenten komen verkopen. Raar fenomeen trouwens zo'n (zee)mijl. Er zijn vele berekeningen hoe ver een mijl is, oorspronkelijk was het een Romeinse lengte eenheid van een reisafstand van 1000 (Latijns: Milia) dubbele stappen., ongeveer 1478 meter. Ons metrieke stelsel heeft dit vervangen door de kilometer, 1000 meter. Ging dus over land. De zeemijl, berekend over water, door de Engelse wiskundige Richard Norwood zo rond 1835, kwam uit op ongeveer 1845 meter, later na herberekeningen werd dit zelfs 1852 meter. Verwarrend is dat een Engelse landmijl weer 1609 meter is. Nou ja, daar wilden we dus naar toe. Bij het weggaan weer alle ramen dicht doen en omdat enkele ramen wel dicht schuiven maar niet sluiten doordat het pennetje/slotje het niet meer doet, nu dan maar even in de tuin naar hout gezocht. In een van de ramen zat een pollepel om het open schuiven van de ramen dan tegen te gaan, maar deze was echt te kort en omdat we toch nog de zaag van Mario hadden, eerst maar even wat handenarbeid dan verrichten. Vonden een perfect stuk hout achter de kerk wat aan alle vereisten voldeed. Even meten, 43,5 cm (Ineke heeft altijd een centimeter in haar tas, erg handig nu) en even op maat twee stukken afgezaagd. Jammer, niet nog meer van dit hout op voorraad. In ieder geval twee ramen kunnen voorzien en geeft toch een veiliger gevoel op de een of andere manier. Niet dat ze door de ramen naar binnen kunnen, zit namelijk ook nog overal tralies voor, maar als je ze kunt openschuiven kun je als volleerd visser, wat velen hier natuurlijk van beroep zijn, alles of in ieder geval heel veel, door de ruimte tussen de tralies makkelijk naar buiten "hengelen". Zeker als al onze elektronische apparatuur in de keuken 's avonds ligt op te laden. Niet dat het ooit gebeurd is, maar ja, kwaad kan deze voorzorgsmaatregel zeker niet. Daardoor liep ons vertrek toch weer een beetje uit. Maar gaf lekker gevoel. Pollepel in de vaatwas, we hadden inmiddels al vier nieuwe gekocht. (niet bestemd voor de ramen hoor). De stad is niet ver rijden, maar een stoplicht bij ons om de hoek duurt altijd wel erg lang, het is denk ik zo'n tien autominuutjes of korter. Wilden zo ver mogelijk parkeren bij het punt waar we wilden zijn om zo weinig mogelijk te lopen. Die koperen ploert lag namelijk al weer op de loer verscholen achter wat wolkjes, dat hebben wij inmiddels wel door, die er altijd 's morgens zijn. We bogen af VOOR de Julianabrug om Punda in te gaan en reden over de Aron Mendes Chumaceiro Boulevard, die met een ruime bocht overgaat in de Ruyterkade en die weer overgaat in de Waaigatplein waar de drijvende markt vlakbij is. Veel eenrichtingsverkeer hier, wat voor- en nadelen heeft. Ik had nu dus pech want in mijn streven om zo ver mogelijk het gratis parkeren nog te kunnen hebben, ging het te snel over in plekken met nummers op de straat, dus betaald parkeren. Sh...t. Keren gaat dus niet, (zie boven) doorrijden dus, auto's volgen en eerstvolgende gelegenheid wel keren en het laatste plekje wat ik wel had gezien dan maar nemen, hopende dat niemand eerder was.
Zo gezegd zo gedaan, maar je moet wel ver terug vanwege het eenrichtingsverkeer. maar niet getreurd, vakantie, lekker weer, airco aan, raam ook open en goed gemutst. Volgende poging. De lege plek zagen we in de verte over het water nog steeds vrij blijven, dus ging goed. Daar weer aangekomen (begin de Ruyterkade) zagen we tot onze verbazing toch hele vage cijfertjes op het wegdek. BETAALD PARKEREN. Ja die cijfers zie je in het voorbijrijden niet, te veel versleten. Dus eerdere actie herhaalde zich dus, doorrijden, keren en terug. Aan de overkant van het water, exact tegenover waar we eerst wilden parkeren is een groot parkeerterrein aan de Plaza Mundo Merced, waar je gratis kunt parkeren. Had al gekeken op de app dat als je daar parkeert kun je doorsteken via de Wilhelminabrug naar de markt en niet die hele lange bocht om het water, dat ook Waaigat heet, hoeft te lopen. Dus dat werd het. Plek zat, en we liepen toen naar de brug om op de plek te komen waar de markt is. Over de Wilhelminabrug is links de Ruyterkade en de Nieuwe/Ronde Markt, een heel groot rond gebouw, waar heel veel stalletjes net als de Zwarte Markt in Beverwijk zijn. Vanmiddag op de terugweg even doorheen lopen. Wij moesten na de brug rechtsaf de "Floating Market" op, die ligt aan de Caprileskade.
Nou, een keer er overheen is genoeg voor deze vakantie, alleen maar fruit en vis, wist ik wel ja, maar ik ga niet lopen zeulen met een paar kilo's bananen of sinaasappels in die hitte als het ook in de supermarkt met airco kan. Ja zal wel duurder zijn. What the heck, holiday toch. Gemak dient de mens. (Snob !, zeg het zelf wel hoor, hoor jullie denken.) Als je de markt afloopt gaat de kade met een bocht naar links en wordt het de hele bekende Handelskade, die je op alle kentekenplaten en foto's ziet. Hier waren we dus vaker geweest en zo gezellig. Rustig langs de huisjes gelopen en we wilden graag even naar het gouvernementsgebouw aan jawel het Gouvernementsplein.
Daar konden we zo doorlopen na het vriendelijk aan de bewaker gevraagd te hebben. Links achter op het binnenplein was de Fortkerk het oudste kerkje op Curacao tevens klein museumpje en daar wilden we wel even binnen kijken. De geel geverfde bepleistering van het hele gebouw met de rode dakpannen en de groene markiezen en de inmiddels blauwe lucht geven dit alles een feestelijk tintje. De premier was even uit zijn woning gezet, vanwege de verbouwing en huisde met zijn gevolg even in de afdeling "Buitenlandse betrekkingen" naast de ingang van de Fortkerk. Wij liepen de statige trap op naar de Fortkerk, hij was open tussen 10.00 en 13.00 uur ('s zondags om 09.30 uur kerkdienst) en een groot koord hield ons tegen. Met een mooie hotelbalie bel, (je weet wel, PLINGGGG) mocht je je aanwezigheid kenbaar maken, dat deed ik maar al te graag. en met een bekend riedeltje : ta-ta-ta-ra-ta ta-ta, lieten we ons horen en even wachten........geen pizza, daar kwam een charmante dame aan, Entree was USD 5,00 of NAF 10,00 een wij betaalden in USD en konden doorlopen. We kregen wat uitleg en een geplastificeerd foldertje met de historie van dit kerkje om te lezen. Interessant leesvoer: Toen Johannes van Walbeeck in 1634 Curacao verovert op de Spanjaarden, vraagt hij de West Indische Compagnie (WIC niet de VOC) om wapens, hout, een procureur-generaal EN een Voorganger, "om met leren ende vermanen ons van zonden af te houden" Walbeeck, als christen, is van mening dat een maatschappij die moet worden opgebouwd ook geestelijke orde nodig heeft. En zo vaart in 1635 de Salm de St. Annabaai binnen met de jonge predikant Fredericus Vitteus aan boord. Ook beleeft Curacao gouden tijden door de slaven- en smokkelhandel en zodoende is er veel geld in kas om de kerk te vergroten/verbouwen. Reden waarom ook alles zo mooi is staat in een van de brieven: "Wij willen een kerkgebouw dat het aanzien van Curacao als een van de rijkste kolonies, de regio alle eer aan doet." Naast de kerkzaal die mooie gebrandschilderde ramen heeft met spreuken uit de vier evangeliën en enkele profeten, ligt een klein museumzaaltje met veel documentatie uit de oude tijd. Ook vele foto's van ons koningshuis van de bezoeken die zij aan dit eiland - ook aan dit kerkje - brachten. Toen we weggingen wees de dame ons ook nog op de kogel die op dit kerkje was afgevuurd door de Engelsen in 1804. Zit nog steeds vast in de gevel. (Moest gelijk aan Delft denken, aan de kogels in de muur na de moord op Willem van Oranje) De Nederlanders in ondertal en slecht bewapend sloegen op de vlucht, kerk bleef behouden maar de Lutherse kerk verder op het eiland brandde door een brandkogel helemaal af. Genoeg historie nu, we hadden trek (GEEN honger) en dorst, dus 100 meter buiten het gouvernementsgebouw naar rechts, de Handelskade op, een vrije plek gezocht op de terrasjes aan het water en heerlijk, heeeerlijk lekker lang bootjes kijken met een hapje en een drankje, uit de zon, in de wind en een vernevelaar aan de parasol. Wie doet je wat. Voelde met net als Otis Redding: "Sitting in the morning sun, watching the ships roll in and wasting time" Bel gaat. de Emmabrug gaat open, Willemstad de pont gaat varen en dan komt er weer een boot door. Kwamen fregatten van de Koninklijke marine binnen en later weer een boot van de Kustwacht, kortom genoeg leven in de brouwerij en hollende mensen op de pontjes brug. Trouwens die fregatten is een gaaf gezicht , hele bemanning aan dek en groetend naar de kade. Drie koninginnebruggen vlakbij elkaar, De hoge Julianabrug, de Emma of pontjesbrug en de Wilhelminabrug om de hoek. Heb de Beatrixbrug of Maximabrug nog niet ontdekt, ook niet de Willem-Alexander. Komt misschien nog wel.
Ja dan komt daar toch ook een eind aan en we gingen richting auto. Eerst nog langs de Nieuwe Markt en daar waren we ook gauw klaar, veel inheemse zaken, rook er wel lekker naar de specerijen, maar had het iets anders verwacht. Nog even de boekjes erop naslaan of ik iets door elkaar haal. Toen inmiddels weer die verzengende hitte in, gauw de auto in, airco aan, ramen open en naar huis.
Heerlijk eerst weer even gedoucht, lekker zeg en dan die wind in de schaduw, kom je van bij. Boek erbij gepakt, Ineke haar blaadjes (van papier) weer en zo hielden we het wel uit. Even geface-timed met Bobby en Martin, ging goed. Lekker dagje zo geweest. Ineke nog even wat bladeren in vuilniszakken gedaan, takken geknipt, groene bak was inmiddels geleegd, dus kon weer wat in en ik met mijn verslag aan de gang.
Morgen even weer in de boekjes duiken voor de confirmatie van zondag, alvast wat laten inzinken en dan s'middags even een strandje opzoeken denk ik.
Lezen jullie wel.
Groetjes