Rondje Westpunt en doodskistvissie

Woensdag 18 Mei.
Vanmorgen, na een heerlijke nachtrust, we slapen goed hier, zo rond half negen weer opgestaan. Ja de rituelen herhalen zich nu natuurlijk wel. Ik douchen, dan Ineke, dan crackertje of smoothie, vandaag een smoothie van yoghurt, banaan, mango en mandarijn, vers door Ineke gemaakt in de blender. Lekker fris zo 's ochtends. Ineke ging weer met de bladeren in de tuin aan de gang en ik moest een weerwoord vinden van een aanval op mijn schrijven, dat zelfs masochistisch werd genoemd. Zie hiervoor de commentaren van de vorige dag. Alle gekheid op een stokje, ik vind het leuk om zo te schrijven op een lange vakantie ver van huis en ik hoop daardoor dat de "achterblijvers" toch zodoende iets meekrijgen van dit geweldige land met al zijn problemen van arm en rijk, want wat is dat contrast groot.
Zo rond elven werd de huil-crèche ons te gortig, weg filesyndroom gefilosofeer en besloten we toch maar iets eerder dan gepland een rondje Westpunt te doen. Gisteren even stiekem door de spijlen aan de voorkant van de huil-crèche gekeken toen we weggingen en er zitten aardig wat kotertjes daar zeg. Nou ja, wij zwembroek/badpak mee en handdoeken mee, kunnen we in de auto laten liggen, want we weten nooit waar we uitkomen en met al die baaitjes is er altijd wel wat te zwemmen als verkoeling. Flesjes water weer mee, alles opgeladen iPhones, fototoestel en camera, dus we waren er weer klaar voor. Eerste deel van de rit was weer richting St Willibrordus, dus al redelijk bekend, nu niet afbuigen naar St Willibrordus/Coral Estate, maar rechtdoor naar Westpunt. Verder de dorheid in en rammelend over het wegdek. Had bijna nog een bok geschoten, nee, dood gereden. Geiten en bokken lopen soms los over de weg en hij zat in mijn dooie hoek want ik keek net de andere kant op. Dus ook daar nog op letten, Lijkt wel of de moeilijkheidsgraad steeds verhoogd wordt, net een spelletje, one level up. Onderweg ook nog twee leguanen langs de weg zien zitten, net Jurassic Park. Ook nog een dode op de weg die ik net kon ontwijken om hem niet te pletten. Na rustig een tijdje verder gereden te hebben, reden we waar de weg eigenlijk weer rond afbuigt terug naar huis en we wilden eigenlijk naar het topje van het eiland. Kwamen langs een restaurantje en toen ik keerde omdat we wat wilden drinken, inmiddels al half een geworden, zag ik op het dak dat het restaurant Jaanchie's heette. Werd enthousiast, want had veel gelezen en gezien op Youtube filmpjes over dit restaurant. Lokale bekendheid deze Jaanchie en een must om langs te gaan als je dit eiland bezoekt. Dus dit kwam zeeeer goed uit. Tick in the box. We kwamen binnen en werden overvallen door de - deze keer gezellige - geluiden. Wel 50/60 suikerdiefjes ook de - dacht ik gisteren nog - zeldzame Pablito Escobarro waren hier in grote getale aanwezig en floten er lustig op los, zelfs een paar duifjes ook en als icing op de cake een trio muzikanten die heerlijke "oude" muziek speelde. Alles klopte, we werden gedirigeerd naar heerlijke schommelstoelen en zeiden dat we eigenlijk alleen wat wilde drinken.
De muzikanten deden hun best aan een ander tafeltje waar een paartje zat te eten en door de melodie van Dean Martin's Volare aan hun tafeltje werd ik helemaal gelukkig en "mellow". Vanachter de toonbank zag ik meneer Jaanchie al aankomen, hij staat bekend als sprekende menukaart en hij kwam gezellig tussen ons in zitten. De overrompelende innemendheid van deze man was echt overweldigend en onverwacht dat ik me niet kan voorstellen dat er ooit iemand boos is geweest op hem of kan worden. Omdat het toch etenstijd was konden we natuurlijk best wat eten en vanavond maar weer een broodje dan, dus hij had ons al gauw overtuigd dat het iets te eten werd. Trouwens we kregen een heerlijk glas koud water al bij onze cola en dat was ook al erg lekker. Klein dingetje, maar niet vanzelfsprekend. Toen begon hij aan te bevelen en ik weet echt niet meer alles, maar dit was zo ontzettend grappig dat je alleen al daarvoor nog een keertje langs moet gaan. Nu wist ik dat zijn specialiteit leguaan is, in al zijn vormen van soep tot gebakken geloof ik, maar daar wilden wij toch maar niet aan beginnen. Een leguaan heeft namelijk twee piemels waar wij er een hebben en dan wordt daar een libido verhogende werking aan opgedragen. Zat ik nu ook even niet op te wachten met dit weer, dus maar overgeslagen.
Een voorbeeldje dat ik wel heb onthouden: Hij zei dat als we kip zouden nemen, de kip zooo vers zou zijn en weinig vlieguren had dat als hij werd opgediend je de haan hoorde kraaien als klacht dat hij een kippetje miste. En zo ging hij door. Door het lachen miste ik vaak de helft. Wat een mannetje. We kwamen uiteindelijk uit bij moeder's stoofpotje van rundvlees en witte of Caribische rijst, doe maar de Caribische want daar zitten we nu. Ze vroegen of we de hogere tafel wilden hebben, want eten uit een schommelstoel gaat moeilijk lukken. De muzikanten speelden vrolijk verder intussen en je wordt helemaal "relaxt maaan" We vroegen hem waar we hier precies de afslag konden vinden om naar het uiterste puntje van het eiland te gaan. Hij keek een beetje zorgelijk "Niet doen, soms mis je opeens een tas of portemonnee en moet je niet willen opzoeken met zijn tweeën." Als zelfs een lokaal iemand dat al zegt, beter maar opvolgen. Dus dat schrapten we. Hij zei toen: " Hier 100 meter verderop langs het kerkhof rechtsaf, gaat een weggetje naar de vissersbaai en als de bootjes binnenkomen zitten er soms schildpadden bij en het is daar volkomen veilig." Van die raad gingen we na het eten natuurlijk gebruik maken, want Ineke wilde graag zeeschildpadden zien. Inmiddels was Jaanchie weer naar de volgende gasten door -want nu ik erover nadenk- heb geen menukaart gezien, dus hij moet wel "verkopen" - en kregen wij Trio Caribique aan onze tafel. De drie oudere heren, alhoewel de leeftijd hier moeilijk te schatten is vind ik, zetten weer een medleytje in van lekkere liedjes en op het overhemd van de muzikant met de sambaballen was met een dasspeld een briefje van ANG 10,00 duidelijk zichtbaar. Ja dan ontkom je er bijna niet aan om ook een duit in het zakje te doen. Vroeg aan Ineke mijn portemonnee en zocht naar wat geld. Had alleen groot geld in ANG en 100 ANG vond ik het ook weer niet waard, dus in het andere vakje zaten de USD, dus maar een briefje van 5,00 gegeven. Inmiddels kwam ons eten en na nog een kort riedeltje en Bon Danki vervolgden ze hun weg naar weer een ander stelletje. We hadden mensen meegenomen, werd drukker.
Tja zal ik nu wel of niet wat schrijven over het eten. Was lekker, geen "haute cuisine" maar de entourage en gezelligheid waren het meer en dubbel dwars waard. Ja, Caribische rijst? Volgende keer toch maar witte. Het smaakte naar - kan niet anders zeggen - nicotine. Maar met de sausjes erover verdween die smaak gelukkig.
Bij het afrekenen kwam meneer Jaanchie nog even bij "mama" zitten. "Hier mama," zei hij tegen Ineke met die heerlijk gezellige stem, " niet voor de muntjes maar voor het grote papiergeld." Het was een klein enveloptasje met ritsje, felgekleurd met opdruk: I love Jaanchie's, met een palmboompje in het hartje. Werkelijk een heel lief aandenken. We dankten hem hartelijk en we gingen vrolijk weer weg, op weg naar de schildpadden.
Inderdaad een klein stukje verder naar rechts en toen kwamen we bij een leuk strandje met een visafslag waar ze net "Red Sneppers" aan het schoonmaken waren. Leuke baai met mooie steiger waaraan wat bootjes zaten. Hier hebben we een tijdje gestaan en gezeten, foto's gemaakt en de visser op de steiger gooide zijn aas in het water en het begon te krioelen van de vissen. Dacht in mijn onschuld dat hij dat voor ons deed, (was in Thailand zo) maar hij was aan het werk. Hij was visjes aan het vangen, levend, om ze aan de barracuda's te voeren om die dan te vangen. Bij een van de ophalen van zijn net zat er opeens een hele bijzonde vis in, heb foto ervan gemaakt,. een doodskistvis. Waar normaal de vis zijn huid meebeweegt en overdreven ingedrukt kan worden, is dit bij deze vis niet het geval. keiharde huid. Bijzonder om dat te voelen, wel mooi visje. Hij gooide hem weer terug, want hiermee vang je geen barracuda's. Alleraardigst vriendelijke man en zijn vrouw kwam er toen ook bij. Een Nederlandse die hier vier jaar geleden met haar vissersman die van het eiland is, zijn komen wonen. Ze hielp mee en uiteindelijk stapten ze in het bootje om in de baai de barracuda's te vangen met het levende aas. Daarvoor al kwamen, werkelijk waar, 9 zeeschildpadden ook op het voer af, van groot tot klein. Heb het trachten te filmen, maar de zon is zo fel dat ik weinig tot niets in het schermpje zag van de camera. Hoop dat de foto's beter zijn gelukt. Nog een tijdje staan genieten en toen toch maar weer richting huis gegaan. Erg ontspannen omgeving daar, mooi ook wel natuurlijk, maar de laid-back houding van de lokale bevolking als je ze ziet, is heel aangenaam. Begrijpelijk ook in die hitte. Stopten onderweg nog even bij Playa Jeremi, leuke baai, maar zonder voorzieningen. Leuke foto's geschoten en weer door richting huis en de Albert Hein. Even wat inkopen gedaan en thuis gekomen eerst weer lekker gedoucht, wat is dat heerlijk als je zo gezweten hebt en toen lekker in de tuin gezeten en aan de foto's en verslagje gewerkt.
Morgen willen we naar de Floating Markt in Punda gaan. Wel wat vroeger opstaan anders zijn we er weer op het heetst van de dag. Killing. De Nederlandse vissersvrouw zei vanmiddag zelf dat ook de inheemse bevolking smacht naar iets kouder weer en vooral regen. Voor hen is het ook te heet. Regen, ECHTE regen hebben ze al in vier jaar niet gehad, zei ze. Wij merken 's morgens af en toe een klein plasje tegen onze muur aan in de tuin, dus het blijkt 's nachts toch iets te regenen. Nou tot morgen maar weer.
Groetjes en Bon Nochi