Grotten van Hato en wijnproeverij Landhuis Hato

Dinsdag 31 Mei 2016.
Hieperdepiep Hoera (3x) Mijn zus is jarig en is 58 geworden. Nog twee jaar en treed ze toe tot de categorie der sterken en krijgt ze een belletje van Barend! De ouderen onder ons weten wel dat hij een radioprogramma had op de zaterdagmiddag in de jaren '70 en een vast onderdeel was "het belletje van Barend (Barendse)". Nou zus, "steady as she goes" Rustig aan. Fijne verjaardag in ieder geval.
Vandaag lekker geen haast, We weten dat we naar de grotten van Hato gaan bij het vliegveld en dat er ieder uur een rondleiding begint.
Dus langzaam wakker worden, krantje lezen via de laptop, ontbijten en dan toch maar eerst even naar Albert Hein voor wat schoonmaakspullen voor de vaatwas zoals glansspoelmiddel en zout en tevens een fles bleek om straks ook alles weer schoon achter te laten. Daarna lekker thuis nog even koffie gedronken en wat koekjes erbij en toen maar om even over twaalven richting Hato Airport, waar vlak ervoor aan de linkerkant de grotten zijn. Was erg druk onderweg en bloedje bloedje heet in de auto, ramen open, airco is toch stuk van de Getz en alleen al om op de Ring te komen kostte ruim 10 minuten, voor een stukje van niks. Toen in volle draf over de hoge Juliana brug.
Je kunt zien dat er hier heel veel katholieken zijn aan de auto's en die auto's weten niet of er nu wel een nieuwe of geen nieuwe Paus is. De ene auto stoot een gitzwarte wolk steeds uit bij het of terugschakelen en weer doortrekken, werkelijk niet normaal. Toen dook er opeens vanuit niets een auto tussen mij en mijn voorligger en die stootte weer grote witte rookwolken uit. Daar was dus wel een Paus bekend geworden. Deze stonk zo erg, niet de Paus, maar de auto, dat ik een heeeeel groot gat liet vallen, hielp niet. Na een tijdje stond ik weer achter hem en er was geen auto tussen gekomen. Sjonge wat een stinkerds hier en geen rijke dus. Uiteindelijk kwam de zee en schone lucht eraan en even later draaiden we de parkeerplek van de grotten op.
Hek was dicht, dus buiten parkeren, kon ook binnen, maar nu dus niet. Zat weer een vriendelijke bewaker bij het hek. Ik let wel op zei hij. Goed hoor, fooitje alvast even reserveren voor hem. Het was kwart voor een en de volgende tour zou dus over een kwartiertje zijn. Even betaald en in de schaduw gaan zitten. Was nog een wandelroute die je kon lopen, maar die doen we wel na de grotten, anders missen we deze rondleiding. Tijdens het wachten kwam er een grote leguaan uit de bush en begon de groene "appels" te eten waar wij vanaf moesten blijven. Even gorgelen en hap, slik weg. Zo dat gaat snel. Leuke foto's kunnen maken. Hij slenterde toen naar een schaal waar water in zat midden op een veld en ging er middenin zitten. Als het een kat was geweest dacht je dat ie op de bak ging, maar hij ging toch wat drinken. Probeerde zijn tong te fotograferen, maar lukte niet. Mooi beest. Toen kwam de gids ons halen voor de rondleiding.
Waren nog drie andere deelnemers dus met zijn vijven. Hij stelde zich voor als Desi, gelijk vertrouwd, heette net als mijn vorige baas.
Jammer, we mochten niet fotograferen, enkele plekken wel, zou hij ook aangeven, eerst negenveertig treden omhoog naar de ingang van de grot. Ja, ik kan het niet laten, zal een controletic zijn, toch maar meetellen tijdens het omhoog gaan. Inderdaad negenveertig. Ook al deed hij het langzaam, zei hij al, toch voelde je de inspanning toen we boven kwamen. Even bijkomen en in de schaduw staan, Heel erg warm vandaag. Hij begon bij de ingang uit te leggen dat Curacao ontstaan is door het opeenschuiven van de aardplaten en zodoende de zeebodem omhoog heeft gedrukt wat uiteindelijk dit eiland is geworden.Bestaat dus uit koraal en kalkzandsteen. Zullen dus fossielen aantreffen in de wanden want dit was eerst zeebodem en de dode dieren versteenden dus in de zeebodem.
We gingen naar binnen en in tegenstelling tot de grotten in Europa is het hier niet koud of fris, maar gewoon nog warm. Hij schakelde wat schakelaars in en ons pad werd verlicht en grote ventilatoren begonnen te draaien. Heerlijk windje. We liepen in ganzenpas naar de eerste stop. Pas op voor de hoofden zei hij steeds, want er steken hele nare formaties uit. Hij begon daar uit te leggen wat het verschil was tussen de stalactieten en stalagmieten. "Tieten" en zwaartekracht had ik altijd al onthouden dus die hingen en inderdaad de "mieten" gaan dus omhoog. Wel leuk fenomeen, de stalactieten druppelen hier heel erg langzaam door de weinige regen die boven in de poreuze bodem naar beneden komt. Dus als er een keer een druppel hangt en die valt, verdampt uiteindelijk het water ervan en de zandsteen spoelt weg en het kalk vormt dan weer de omhoog groeiende pilaar. Tot ze elkaar na tienduizenden of zelfs honderdduizenden jaren tegenkomen en er een "kolom" ontstaat. Hij vertelde heel levendig en vol enthousiasme. Erg aangenaam om aan te horen. Op naar de volgende stop. Prachtig verlicht ook. Ook hier, wat vaak in andere grotten ook gedaan wordt, deed hij op een gegeven moment de verlichting uit en ook de ventilatoren en je kunt dan werkelijk waar niet eens je eigen hand zien die je vlak voor je ogen houdt. Daar komt dus het spreekwoord vandaan, van Curacao, geen hand voor ogen kunnen zien. Gelukkig, licht ging weer aan, zei al dat ik bang in het donker was. We kwamen bij een plek waar de vleermuizen hingen, kleintjes, en die gaan 'savonds op pad om hun eten te zoeken. Wat u ruikt, zei hij, is guano, de gedroogde uitwerpselen van de vleermuis, maar wees gerust, als de vleermuizen wegvliegen s'nachts, komen de kakkerlakken en die eten het weer op. Zo'n goedkope schoonmaak ploeg vind je nergens op het eiland. We kwamen bij een kamer waar hoog boven ons een gat naar de buitenlucht was met een getralied hek, waardoor wel het licht en de vleermuizen konden, maar verder niemand. Verlichtte de hele kamer, we mochten hier foto's maken.
Hier waren ook de fantasie beelden. Kijk daar, de Madonna of Maria, even verderop een piraat die een oog kwijt was, zelfs Mozes met zijn staf stond er, een olifant en een heks, kortom genoeg te zien met je verbeelding natuurlijk, maar klopte aardig. Verder naar de volgende kamer. Hier was een redelijk groot waterreservoir, wat gevoedt werd door de regen, ja toch wel en ook dit weer heeeeel langzaam door druppelde naar een kamer eronder, waar wij niet mochten komen.
Was een heel groot gebied eigenlijk, wij mochten maar tot 125 meter de grot in die wel 4 km aan gangenstelsels had. Slaven o.a. zijn hier vroeger veelvuldig naar toe gevlucht als ze de plantages beu waren.
Het zwarte op de wanden kwam van de fakkels van de indianen (Arawak stam die 6000 jaar geleden hier kwamen) en/of de slaven en het probleem van de fakkels was zei hij, ze gaan wel eens uit en dan heb je een probleemmmmm, beklemtoonde hij op de m. Dat konden we goed voorstellen gezien de vorige ervaring toen hij het licht uit deed. Er werden nog enkele kamers getoond en je kunt je zo moeilijk voorstellen dat dit zo lang geleden ONDER water was. Je kunt zien dat de natuur geen haast heeft, alles druppelt door, of breekt af. Liet een brok koraal/kalkzandsteen zien wat eigenlijk precies in een gat boven ons paste. Ze hebben kunnen herleiden dat dit ruim 100.000 jaar geleden gebeurd is. Wauwww. Mindboggling. De tour was ten einde en hij leidde ons naar de uitgang waar natuurlijk een doosje stond met in veel talen: fooi. We deden natuurlijk een duit in het zakje, nee doosje en gaven hem een hand en liepen weer de trap naar beneden om de "Indian Trail" nu te gaan lopen, gewapend met een verklarende lijst voor de bordjes die we tegen zouden komen. We hadden water mee, dus eerst een paar ferme slokken, want je loopt leeg, nee niet van onderen, maar het vocht uit je hele lichaam. We gingen het pad op en Ineke wees al kort daarna naar links waar een grote leguaan op een tak zat/lag. Konden van goed dichtbij foto's maken en wat een dier toch. Echt uit de prehistorie, mooi om te zien toch, ze kunnen ook nog zwemmen, ongelooflijk, hun poten gebruiken ze dan niet, maar net als een krokodil gaat die dan heen en weer, heen en weer. (Drs. P.)
We liepen uiteindelijk verder en overal om je heen geritsel en schieten de hagedissen alle kanten op, zagen zelfs een hele groep krioelen, leek wel Indiana Jones toen hij in een slangenkuil viel.
Op de foto's niet goed te zien door de schutkleuren en de moeilijke bereikbaarheid. Kwamen bij punt 13, de Indiaanse petroglyfen of petrogliefen. Het woord petroglief is afkomstig van het Griekse woord petros "steen" en glyphein "kerven". Petrogliefen in het Nederlands worden ook wel rotstekeningen genoemd. Wij kennen natuurlijk ook nog een Petrus (rots) in ons geloof. Was een groot hek om heen gezet, want vernielzucht is ook hier niet vreemd. De grotten en deze trail zijn nu beschermd, want ook in de grotten was er huisgehouden tot zo'n 50 jaar geleden toen men nog vrij naar binnen kon gaan en er geen controle was. Zo zonde als dit verdwijnt. Deze rotstekeningen zijn zo'n 1500 jaar oud en ingekerfd met een stenen voorwerp en de mooiste op het eiland. Had wel moeite om ze te vinden. Later spraken we de beheerder, een dame, die zei dat ze ze wellicht omcirkelen gaan met rode stippen om het voor de bezoekers duidelijk te maken waar ze op de stenen te vinden zijn.
Was een interessante wandeling met mooie rotsformaties en veel dood hout en droge grond, net een woestijn, overal groeiden van die lange cactussen, cacteeën heet dat eigenlijk, maar cactussen is gangbaarder, je kent dat wel, hier cactussen, daar cactussen, overal kakten ze. Je hoort toch het verschil niet. We wilden naar huis. Water gedronken, mooie grotten gezien en weer dinosaurussen en naar de auto lopend al vast een fooitje voor de "bewaker". He die was weg, zat nu een dame, bleek de beheerder te zijn en lange tijd mee staan praten. Fooitje gleed in de zak terug. Ja, had ie zijn werk maar moeten afmaken. Het kan dus ook zo hard regenen hoorde we, dat zelfs de hoog gelegen grotten onder water kunnen staan. Ongehoord, 5 jaar geleden met orkaan Thomas waadden ze tot hun knieën door de grotten. Niet voor te stellen gewoon. Ze adviseerde ons het Landgoed Hato, links aan de overkant. Dit was een "Winery" geworden, vroeger een plantage en nu verbouwen ze op een tropische manier wijn. Dit gaat op een heel andere manier dan de Europese manier van wijn verbouwen. Heeft met het snoeien te maken en de meervoudige oogst per jaar die dit klimaat mogelijk maakt. We hadden geen plannen voor de rest van de dag, dus een slokje wijn zou er denk ik wel in gaan.
Mooi landhuis, was tevens een bed and breakfast met 4 kamers en is gesitueerd aan het einde van de landingsbaan. Gaaf om op je porch, landende en opstijgende vliegtuigen te kunnen "spotten".
We gingen zitten en wilden eigenlijk wel een "proeverijtje" doen.
Dus voor twee personen een proeverijtje van drie wijnen gedaan. Je kon er ook vijf smaken van maken, maar dan ging ik denk ik in deze hitte stuiterend in mijn Getz naar huis. Nee doe maar drie.
De dame zei dan doe ik vijf smaken in zes glazen en eentje dubbel, heb je ze toch alle vijf gehad. Heerlijk he dat meedenken. Ga steeds meer van dit eiland houden. Ja maar wel een lichte snack erbij, want we hadden nog eigenlijk niets gegeten na het ontbijt en de koekjes bij de koffie van vanmorgen.
Het werd een portie bitterballen (8 stuks) en een stokbroodje met aioli en tapenade. Zou even duren, geen probleem we hebben geen haast en zitten heerlijk in de wind en uit de zon.
Lekker plekkie. Even door het landhuis gelopen, bleek dat dit tot 1792 eigendom was geweest van de West Indische Compagnie (WIC) die overal op dit eiland haar sporen heeft achtergelaten, zoals al eerder beschreven. Met zijn 1400 ha was dit de grootste plantage van het eiland geweest. Altijd een overheidsplantage geweest en gebruikt door gouverneurs en directeuren. Later werd dit verhuurd aan een locale zanger en er schijnen nog dozen vol met langspeelplaten van hem in de kelders te zijn schijnbaar te wachten op een revival van zijn songs. Nu is de winery er sinds 3 jaar bezig ook via crowdfunding wijnen te verbouwen en het gaat goed zo te zien.
We gingen weer zitten, de wijnen stonden klaar. Oei toch even wachten maar op de bitterballen, wil eerst wat in mijn maag. Weet niet hoe ik op die hitte reageer met mijn lege maag en wijn. Ze kwamen en smaakten heerlijk. Ook stokbroodje was heerlijk en samen met de wijnen, en later een tweede stokbroodje, hebben we heerlijk genoten van de Tui, KLM, JetBlue, AirBerlin, Insel-Air en Divi-divi Air toestellen die soms kwamen soms gingen. Uiteindelijk toch maar tijd om naar huis te gaan. Heerlijk gezeten en ja, de laatste, de zoetste (witte) wijn , daar wilden we toch wel een fles van meenemen. Was de Goorsch, een Twentewijn uit de Johanniter druif. Met zo'n naam al gelijk een binding met JC. Kan dus ook niet slecht zijn. Toen betalen en naar huis. Was een heerlijke middag geweest en nu een beetje op tijd naar bed. Morgen om half zes op om om kwart voor zeven op de pier te staan, we gaan een kleine twee uur varen naar Klein Curacao, een dagje decadent doen. Ontbijtje aan boord, varen, snorkelen langs witte stranden en helblauwe zee en BBQen en kortom genieten en goed insmeren voor de verbranding. "Gaat het nog een beetje Mr Droge bedoel Mr AdR".
We zijn aan het aftellen.
Tot morgen.