Bon-aire en Sonrisa Boutique Hotel en La Cantina

Zondag 29 Mei 2016.
Vanmorgen vroeg wakker om half zeven, ha lekker nog even kunnen blijven liggen. Half acht toch maar echt opstaan. Alle ramen even open gezet en toen lekker douchen, nog niet in de "werkkleding" want dan ben je al gelijk weer vol bezweet.
Lekker even buiten gezeten, nog even doorlezen en wat reacties van de priesters in Nederland doorgenomen. Even ontbijten en toen de airco's vast in de dienst aangezet en de consistorie. Ineke had van de bloemen van de confirmatie van Jesse gisteravond nog een heel mooi biedermeier bloemstukje kunnen maken. Aangevuld met wat mooie bloemen uit de tuin. Erg goed gelukt, al zeg ik het zelf. Bloemen op het altaar gezet, schalen gevuld en broeders en zusters kunnen komen. Water komt later wel, anders is dat ook al warm.
Andre moest werken en zou er niet zijn, en ook Mario kon niet komen vanwege zijn werk. Uitzending naar St. Maarten ging dus niet door, want ik weet niet hoe de verbinding tot stand te brengen. Sorry zuster. Na de dienst met zijn zessen dus, even lekker koffie en/of fris gedronken. Toen iedereen weg was, even onze spulletjes bij elkaar gezocht voor de overnachting in Bonaire. Konden nog even rustig een broodje eten en wat opruimen en toen om half twee richting Hato Airport. Was druk op de weg, dus om 2 uur parkeerden we de auto bij het vliegveld en gingen inchecken. Grote rijen bij de KLM balie en ook Insel Air was goed vol. Wij vlogen echter met Divi-Divi Air, vernoemd naar de boom uit het Caribisch gebied de divi-divi (Caesalpinia coriaria) uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae). Dit is de typische boom gevormd door de passaatwind die steeds uit dezelfde hoek waait. Ook wel waaiboom genoemd. Alle balies even kijken en ja, de laatste in de hoek rechts, daar zag ik het logo van de naar rechts gebogen boom met het groene bladerdak.
Stond niemand, er passen naast de piloot nog maar negen personen in het vliegtuigje, dus zou ook nooit druk kunnen zijn. Gelukkig maar, want de snelheid van inchecken was aangepast aan de hoeveelheid passagiers denk ik.
Nu hoefden we geen airtax van USD 10,00 pp te betalen, zat al bij de prijs in. We konden dus doorlopen naar de douane. De KLM bemanning liep voor ons de roltrap op, misschien zien we ze volgende week wel weer als we wel met ze terugvliegen.
Zij mochten de "snelle rij" nemen en wij moesten aansluiten in de lange rij, na een tijdje toen de bemanning/crew weg waren, mochten wij aanschuiven en de rij werd gesplitst. Hadden geen keus om te kiezen, wij moesten in de andere rij staan. Die bleek dus helemaal niet op te schieten. Na ons kwam niemand meer en wij bleken dus bijna als laatste door de douane te gaan. Hoe krijgen we het toch altijd voor elkaar. Grote paniek, iemand was zijn zonnebril kwijt/vergeten uit het bakje te pakken? Hij ploeterde de rij terug naar de douane, kwam zelfs later nog een andere koffer ophalen om nog een keer te laten checken schijnbaar, weet niet hoe het afliep. Dit duurde en duurde ook maar bij die douane met zijn stempeltje zetten.
Tien voor drie waren we er door en gauw een flesje water halen, want de dorst sloeg weer toe. Even taxfree bekeken, maar niets van onze gading erbij. Wij zouden vertrekken om 15.30 uur en 15.20 zou boarding gaan beginnen. Denk nou nou, krappe sokken hoor. Even nog lekker rustig gezeten in de koelte en toen het 15.20 uur was, geen dame om het boarden te beginnen. Mij benieuwen. Om 15.23 kwam dezelfde dame die ons incheckte bij de desk en riep de Divi-Divi passagiers op om te komen. Dit ging snel, ze keek alleen naar de boardingkaart en met 8 personen, zoveel bleken het maar te zijn, ging dat snel, deur door, roltrap af, bus in en 50 meter verderop uitstappen bij een vliegtuigje dat ik geloof ik nog eens als kind als bouwpakketje in elkaar heb gezet. Toen niet helemaal gelukt. Geen geduld genoeg. Bouwdoos van toen was zeker van dit prototype gemaakt want het lijkt toch wel wat krakkemikkig. Spannend ook, zelf je handbagage in de kofferbak gezet, past niet in het zitgedeelte, want dat zijn alleen maar (klap)stoeltjes. 5 rijtjes van 2 en links voor zit de piloot, dus negen plekken over.
Koffers erin, inproppen op je plaats (geen nummer, vrije plek, haha echt hoor stond er) en na een uitleg van 20 woorden, hoe de ramen opengingen als we te water zouden raken, stapte hij in, zette de wentelwiekjes aan en we schoten naar de startbaan. Leek net een kartautootje zo dicht op het tarmac. In een roetsj gelijk de lucht in, precies om 15.30 uur. Knap zeg. En dit was dus echt heel leuk. Kan niet anders zeggen. Geen vergelijk met zo'n Boeing maar dit heeft ook wat. Je blijft lekker laag, kan dus alles goed zien van Curacao en dan de plas over naar Bon-aire. Je zou zeggen met wat Frans in je achterhoofd "goede lucht". Nou, dat is dus blijkbaar niet zo. Goede schone lucht is er wel degelijk, maar het is meest waarschijnlijk een verbastering van het woord "banare" zoals de Arawak indianen het noemden " laagland" toen zij vanuit de hoger gelegen bergen van Zuid-Amerika hier ooit voet aan land zetten. Vergeleken met die bergen was Bonaire vlak. Heerlijke, wel luidruchtige 25 minuten durende overtocht gemaakt. Had al foto's gemaakt van landingsgestel en verbaasde me over de wel heel kleine wieltjes die er op zaten, echt autopedwieltjes. Landingsgestel kon niet worden ingeklapt vandaar, denk maar aan een Cessna. Goede landing en gelijk met een U bocht op de landingsbaan stuk terug taxien en hup voor de deur afgezet.
Koffers eruit gepakt en door de douane, weer een stempeltje, duurde halve minuut, heerlijk en gelijk een taxi buiten gepakt. Stond er maar eentje, een busje. Kunt U ons naar het hotel brengen. Ja hoor stap maar in. Nog even wachten op 2 andere passagiers. Die hadden schijnbaar busje besteld? Hoopte dat dat niet te lang zou duren, want met ons vluchtje waren ze zeker niet gekomen. Dev. van Silfhout zou ons om half vijf bij het hotel ophalen om naar de dienst te gaan.
Ander echtpaar kwam snel en we konden gaan. Gelukkig. Ja, ik zit toch altijd op hete kolen moet ik eerlijk zeggen, dienst houden en dan niet alles zo in de hand hebben, even wennen altijd. Maar ja, zonder mij konden ze toch niet beginnen, bracht wat rust.
Was 3 kilometer naar hotel, waren er dus zo. Betaalde de taxi en hotel in. Dat viel niet tegen toen we door de poort kwamen. Netjes aangelegd, zwembadje, strandstoelen, bedjes, zitjes, mooie kleuren, dus inderdaad net een boetiekje. "Sonrisa Boutique Hotel" heette het. We liepen naar de deur met "Office". Dicht. he, wat is dat nou. Ze wisten dat we kwamen. Hing telefoon aan de muur met nummerlijst van 911 alarm tot taxi. Vond "Office" en belde het nummer, he leuk aan andere kant van de deur ging hij over. Ja, werd niet opgenomen dus. Dan maar "Manager" proberen" Dame met Engels accent pakte op en ik zei dat we voor de deur van het office stonden. Ja Victor is onderweg en kan zo aankomen.
We hadden nog even, was inmiddels kwart over vier. Dus wachten.
Geen Victor, Na tien minuten kwam onze lift naar de kerk.
Manager maar weer bellen. We gaan nu weg en om kwart voor zeven zijn we terug. Vrouw snapte niet waar Victor gebleven was, want hij was met haar dochter op weg en er nog niet, raar. Nou ja,ze zou het doorgeven van kwart voor zeven.
Wij in de auto en mee naar de dienst. Daar toen maar omgekleed. Was wat fout gegaan op de indeling, Tijd van de dienst was aangegeven als zijnde 12 uur ipv 17.00 uur, zou dus stilletjes kunnen zijn. Dev. van Silfhout had nog wel getracht deze en gene hierop attent te maken. Waren toch nog met 9 broeders en zusters. Na de dienst lekker weer even kopje koffie met elkaar gedronken, alles opgeruimd en weer omgekleed in de Bonaire look. Werden weer teruggebracht naar ons hotel en namen hartelijk afscheid van deze kanjer in het geloof. Wat heeft deze man veel gedaan voor de kerk, had hier al eerder over geschreven. Bedankt en tot ziens? Nee waarschijnlijk niet, hij remigreert naar Nederland als zijn huis verkocht is, morgen een potentiële koper op visite. We zouden voor hem bidden dat het goed af zou lopen. Werden in het hotel heel vriendelijk ontvangen door leuke jonge meid. Bleek een Duitse die aan een wereldreis bezig is. Is net een paar dagen op Bonaire vanuit Zuid Amerika gekomen en regelt hier nu de hotelkamers voor kost en inwoning. Is al reeds vijf maanden onderweg en blijft nog zeker 10 maanden weg uit Duitsland. Heerlijk toch als je zo jong bent en zoveel levenservaring opdoet.
Ze liet ons de fraaie kamer zien en we zouden haar morgenochtend bij het ontbijt weer terugzien.
Spulletjes op kamer achtergelaten en liepen Kralendijk in om wat te eten. Stuk langs de oever gelopen en na een kwartiertje leuk restaurantje "La Cantina" binnen gegaan. Poepie druk en nee we hadden niet gereserveerd. Toch wel een tafeltje vrij, niet in het leuke buitengedeelte maar toch een heerlijk plekje ook in de frisse lucht.
Heerlijk gegeten en de witte wijn en rose waren goed. Ineke nam Tuna Duo, tonijn en ik "tenderloin". Heerlijke ossenhaas en weer zo verschrikkelijk mals, wat een genot. Schuin rechts van ons ging een jong stelletje zitten en ik dacht, he, dat is niet Yolanthe, maar wel Wesley Sneijder. Nee toch niet. Weet bijna 100% zeker dat het dan zijn broertje Rodney was met een vriendinnetje. Heb van Ineke natuurlijk een foto gemaakt aan tafel en camera iets gedraaid zodat hij er ook op stond.
Zal even aan Thijs vragen of dit Rodney is, want Thijs was met RUMAG bezig om met Rodney wat op te zetten dacht ik. Was uiteindelijk niet doorgegaan, maar weet dat niet meer zeker.
We namen nog een heerlijke ijscoupe toe met passievrucht en dat was smullen. Zaten trouwens toch op een goede plek, want het "dienstertje", een knappe jonge meid met een heel erg mooi rood strak en heel kort jurkje ontving de gasten en kwam om de haverklap aan ons voorbij. Het leuke was dat ze ook wel wist dat hij wel erg kort was, om de haverklap plukken eraan en een centimeter naar beneden trekken. Nou ben ik van sterrenbeeld Stier en van rood schijnen stieren dus wild te worden. Dat viel gelukkig mee, kind was nog jonger dan mijn dochter, maar genieten kan ik er wel van. Ineke kon het beamen en keek ook geamuseerd naar haar als ze voorbij liep.
Na deze voortreffelijke maaltijd was het tijd om naar huis te gaan.
"Rodney" kreeg toen net pas zijn eten met zijn vlam en hadden de tijd gedood met iets te drinken. Het rode jurkje kwam wel steeds zeggen hoe de stand van zaken ervoor stond, want het was erg druk. Wij hebben ook eerst ruim een uur genoten van de entourage en hij was echt niet zo veel later dan ons gekomen.
Maar haast hebben is hier niet goed, dus morgen maar bijtijds de taxi bestellen om naar het vliegveld te gaan, want anders missen we ons Pipercuppie nog terug naar Curacao.
Het is hier 110 volt en we hebben geen verloopstekker meegenomen, vergeten, dus foto's komen er overmorgen wel bij.
Verslag gemaakt, Ineke in bed naar de TV kijkend en langzaam induttend groeten we het thuisfront.
Oogjes dicht en snaveltjes toe. Tot morgen.