Coral Estate Beach Resort en flamingo's

Dinsdag 17 Mei
Vanmorgen Ineke wakker gekust (o nee, geschud) om half negen. Tijd om op te staan. Terwijl Ineke zich douchte en ontbijtje maakte, ging ik met de foto's nog van gisteren "even" aan de slag. Al met al was het al twee uur 'snachts toen mijn verslag(je?) pas klaar was en die foto's duren dan nog een tijd om uit te zoeken, overzetten van fototoestel en iPhone, dan uploaden bij het reisverslag en daar had ik geen zin meer in, dus met frisse moed vanmorgen dan maar verder gegaan waar het de afgelopen nacht was gestopt. Leuk om reacties te lezen, die ook wel via whatsapp soms komen. Wil als de vakantie voorbij is weer zo'n boek ervan laten printen, net zoals met de laatste vakantie in Canada is gedaan. Altijd leuk om dan terug te lezen als ik echt bejaard ben en Ineke en ik achter de geraniums op de camping in Drente zitten (of elders). Ineke vond het wel een goed idee om in de wintermaanden dan hier 3 maanden te overwinteren, als eenmaal ons stulpje in La Nucia verkocht is. Dus liefhebbers kunnen een bod doen :-)
Na het ontbijt ging Ineke weer met de zaag aan de slag om de rest van de dooie takken van de palmbomen te halen en toen ik klaar was met de foto's kon ik nog net met de laatste helpen. Alles op de stapel gooien die er al lag en even kijken hoe dat weggetoverd kan worden.
Er is maar 1 kliko voor alles, maar dit is veel te veel en had begrepen dat veel tuinafval niet zo erg gewaardeerd werd in de kliko's. Kan per ongeluk een lucifer laten vallen, nee, idee ook maar gelijk laten vallen. Hadden in Drente al bijna een bermbrand aangesticht met de (nog te) warme as van ons kampvuurtje van de vorige avond. Nee voor pyromaan zijn we niet in de wieg gelegd. Hier is alles kurk en kurk droog dus geen goed idee.
We wilden naar een strand gaan vandaag en we hadden een aanrader gekregen van priester Stam, die al hier geweest is en ook degene is die met zijn vriendin weer komt als wij 6 juni vertrekken. Hij arriveert 8 juni. We wilden eerst rustig koffie drinken, boekje lezen, lunchen en dan in de vroege middag zo'n drie kwartiertjes rijden naar het strand wat ons was aanbevolen. Geen haast om terug te komen en we zouden toch thuis de macaroni eten, dat was er nog steeds niet van gekomen. Toen we gingen zitten heeft Ineke eerst nog een lekkere grote schep suiker in iedere halve kokosnoot gegooid zodat we weer konden genieten van soms wel 10 suikerdiefjes tegelijk, die met hun dan wit geworden snaveltjes van de suiker leken op coke snuivende vogeltjes. Af en toe een groter brokje gedroogd suiker meenemend de bomen in. Heerlijk schouwspel. Er had zich inmiddels ook een nieuwe vogel gemeld, twee keer zo groot als het suikerdiefje, erg mooi ding, ook gelig. Zeker de hoofd coke-snuiver. Weet niet hoe die heet. Pablito Escobarro misschien. Ging wel in goede harmonie met zijn mede snuivers om, dus gelukkig geen ruzie in de noot en op de waslijn. Het wemelt ook van de hagedissen, maar je krijgt ze bijna niet te pakken met je toestel. Ze zijn schichtig en af en toe hoor je wat bladergeruis en schiet er eentje weg of als een speer snel over ons terras. Tijdens het "rustige" zitten toch een vreemd fenomeen ontdekt. Kijk, we wisten niet van die kinder-huilplaats naast ons toen we kwamen en de (waak) honden aan de andere kant, dus je denkt dat het net zo rustig is als in Spanje, waar je af en toe een speld kan horen vallen. Hier kan je dat dus vergeten. Altijd wel ergens wat lawaai te horen als je in de tuin zit. Nu je het weet, kun je je er dus ook beter voor afsluiten. Ik vergelijk het een beetje met het filesyndroom van Hoorn naar Amsterdam waar ik natuurlijk vaak mee te maken heb. Als je denkt dat je rustig door kunt rijden en opeens is er een file, zit je niet meer rustig. Als je echter weet dat hij er (bijna) altijd staat, valt het mee. Net zo met de trein achter ons huis, die hoor je ook niet meer. Of kerkklokken als je er naast woont. Dus hebben we lekker "rustig" een boekje zitten lezen en een beetje de benen in de zon om daar wat meer kleur op te krijgen. Probleem dus helemaal weg-gefilosofeerd. Na wat s'middags gegeten te hebben, spulletjes pakken voor het strand, mijn flitsende lichtgevende fel oranje zwembroek uit Spanje maat XXL natuurlijk gelijk aangedaan, alles is hier trouwens kleurrijk, dus valt echt niet op. Pet mee voor Ien, ik wil toch ook wel een hoedje of zo hoor, die koperen ploert is genadeloos. Even goed de "offline" app gebruikt die ik ooit had gedownload van het eiland om de juiste route te weten naar het strandje. Eerst de Ring op, dan de hoge Julianabrug over, gelijk eraf Otrobanda door (weet ik ook gelijk hoe ik daar moet komen, gisteren zat ik dus verkeerd, was ik VOOR de brug eraf gegaanen kom je in Punda uit) dan richting Westpunt en dan naar St. Willibrordus afbuigen en borden Coral Estate volgen. Zouden ook nog langs flamingo's komen op de zoutvlaktes. Klinkt erg Spaans allemaal, bekend van bij ons. Mij benieuwen. Het was heel warm in de auto en je hebt moeite om het stuur vast te houden door de hitte van die ochtend op de voorruit. Ramen open, airco aan en richting "Karakter" zoals de standtent heette bij Coral Estate. Rit ging goed en eenmaal de stad uit wordt de weg steeds slechter. In de stad ook niet echt goed hoor. Hard reden we trouwens toch niet, want we zien deze omgeving voor het eerst, dus je kijkt anders de omgeving in, wel opletten op het verkeer ook nog, want regels zijn hier minder vloeiend als bij ons. Door verdorde stukken land met werkelijk erbarmelijke bouwseltjes waar echt nog mensen ook in wonen, Wil daar wel eens een stukje van filmen en dan die dorre woestenij om je heen om in te wonen en af een toe een verdwaalde friet of snacktent of een plek waar je wat kunt drinken en veel schaduwplekjes waar je veel mensen niets ziet doen in die hitte.
Bijzonder om te zien. En dan plotseling vanuit het niets, in die woestenij een werkelijk schitterende kerk, zo kleurrijk en zo een mooi contrast tegen die blauwe lucht met een kerkhof eromheen met veel grote mausolea ( luisterrijk graf of praalgraf volgens de van Dale), werkelijk indrukwekkend. Daar zagen we ook eindelijk de borden Coral Estate, afgeslagen gauw en weer verder rijden. Zei al tegen Ineke, Hier ga ik dus ECHT niet in het donker rijden he. Sommige van deze wegen hier zijn ZO slecht, geen strepen, alleen maar gaten en heuvels waar je dus niet kunt zien of ie links- of rechtsaf of rechtdoor gaat of komt er iets of iemand aan. Ben geen bange chauffeur, maar je moet wel bij de les blijven en niet het lot tarten, want met deze "trutteschudder" als auto, ben ik bang dat als ik een kuil raak dat mijn ANWB pasje, o nee Route Mobiel, hier niet volstaat. Af en toe greep Ineke van angst naar mijn hand als ik weer een kuil ontweek wat ze niet had zien aankomen, en zij dacht dat ik dan de macht over het stuur had verloren. Kortom spanning alom, leuk ook, maar dit doe je dus niet in het donker. Althans ik niet en zeker niet met deze auto. Je ziet veel pick-ups rijden, onze kerk heeft er ook een aangeschaft (2e hands) voor hier, maar nog niet klaar, dus heb ik deze Getz trouwens vanmorgen met een appje naar het verhuurbedrijf even verlengd tot zaterdag. Is niet anders, we zitten nog even aan elkaar vast. Ineens aan de rechterkant een kudde flamingo's in de zoutvlakte. Mooi, uitgestapt en foto's gemaakt. Zat een man onder een boom voor onze auto in de schaduw niets te doen en exact aan de overkant ook een zitplek, een voor 'smorgens en een voor 'smiddags. Heb een foto van de lege plek gemaakt, wat een bestaan.
Weer doorgereden en kort daarna kwamen we bij de ingang van het Coral Estate Resort.
Bomen waren dicht en er stond een grote donkere bewaker in een huisje erbij, ik zei dat we naar het strand wilden, naar Karakter. Hij vroeg mijn ID en noteerde de gegevens. We kregen een grote parkeerkaart, nr 031, en met een routebeschrijving die ik niet helemaal kon volgen en het te onbeleefd vond om het hem te laten herhalen, verstond er namelijk weinig van, konden we doorrijden nadat hij de boom open had gedaan,
Weg liep naar beneden en ik zag mijn geest al dwalen, want zoals ik al eerder had beschreven, deze auto heeft geen trekkracht en we moesten vanmiddag ook weer omhoog, toch? De ene na de andere afslag reden we voorbij waarin allemaal schitterende landhuizen zijn gebouwd met een magnifiek uitzicht over zee. Beneden liep de weg door en wij bleven ook maar rijden, voelde niet goed en na enkele minuten toch maar omgedraaid en een stukje terug en ja hoor, hier zou het moeten zijn. Even navragen bij een sales kantoortje van deze huizen en ja, hier parkeren en paadje volgen naar beneden, daar is Karakter en het strand. Wij hadden van priester Stam begrepen dat hier geen huur voor de stoeltjes was, maar je wel een consumptie verplicht moest nemen. Kwam goed uit, want we waren dorstig genoeg geworden.
Leuk tafeltje met uitzicht en tot mijn schrik zagen we de draaitol van het vliegtuig op de heenweg ook in een hoek zitten met haar gevolg.
Ze kende ons niet meer bleek, geen blijk van herkenning. Denk dat mijn flitsende zwembroek haar aandacht afleidde van mijn gezicht. Haha. Ik bestelde er een "patat brava" bij. Patatjes nog in de schil en in kwartjes gesneden, waren heerlijk en ook lekker stevig gekruid. (Des te meer ga je drinken namelijk. Trucje had ik als kind al verteld gekregen van de oude Nol van Café Nol in de Jordaan op de Westerstraat. Moest een keertje gehaktballetjes van hem thuis in de Tuinstraat naar het cafe brengen en mocht als bedankje er eentje proeven. Toen ik vroeg waarom ze zo pittig waren, zei hij " die balletjes krijgen ze gratis , maar ze drinken des te meer en daar verdien ik an. Simpel he") Toen we nog zaten te drinken en alvast naar de ligbedjes een beetje keken of er ergens voor ons plaats was, was inmiddels na tweeën, zagen we dat er een huwelijk zou worden voltrokken. Vonden wij beiden heel bijzonder, toen wij namelijk in Thailand (Koh Samui) voor het eerst het strand opgingen, waren ze ook bezig een trouwerij voor te bereiden, nu hier dus ook weer. Bijzonder. Toen we alles op hadden, gingen we het kleine intieme strandje op en vonden drie bedjes met parasol vlakbij waar je de zee in kon. Het was geen strand om de zee in te lopen, maar hele grote rotsblokken vormden de waterkering en op de plek voor onze bedjes was een mogelijkheid om de zee in te gaan via een brede trap met leuning. Zwemkleding was al aan en ik ging als eerste het water in. mooi lichtblauw dat over ging in donker, maar dat was mij te ver weg. O, wat een verademing, die verkoeling. Ik zwom in de Caribische zee, Johnny Depp, eat your heart out. Ineke bleef nog even zitten, want wij zijn wel schijters daarin, gelegenheid maakt de dief, eentje blijft altijd bij de spullen. Hoewel we heel goed zicht hadden op de bedjes, voelt het niet goed aan als we beide in zee zijn. Je moet dan constant een blik op je spullen hebben. Dus doen we niet. Punt. Daarna even wisselen, Ineke erin en ik eruit. Heerlijk even onder de warme douche, zeewater afspoelen en dan droog worden door de zon. Weldaad.
Ineke op een gegeven moment ook weer terug en heerlijk liggen zonnen en lezen. Om 4 uur begon de trouwerij en afwisselend hebben Ineke en ik ook daar weer een blik op geworpen. Bediening loopt trouwens af en aan om je eventueel van een drankje te voorzien. Systeem hier werkt als volgt, je besteld gewoon wat je wilt hebben, zij brengen het en pas bij weggaan betaal je alles, dus geen ge-emmer met portemonnee tussentijds of naar de bar lopen om te bestellen. De kruiden deden ook bij ons het werk en ik nam weer een cola en Ineke een heerlijk tropische cocktail van ananas, papaya en weet ik veel.
Na nog een duik en weer lezen en zonnen, uiteindelijk tegen kwart over vijf opgebroken, afgerekend en de weg terug.
Zoals ik al vermoedde, ons karretje had moeite met de klim omhoog en ik wilde de deur al opendoen om mee te helpen duwen, maar dat hoefde niet zei die, dus dat geloofde ik dan maar en ja hoor hij redde het. Kaart 031 weer ingeleverd en de weg weer terug. Weer goed opletten op de weg, het is net een Atari spelletje van vroeger, beetje links, beetje rechts, uitkijken voor het heuveltje en gelukkig eindelijk weer een betere weg. In de buurt van Otrobanda gekomen ruik je duidelijk de lucht van of ze een weg aan het teren zijn, komt van de raffinaderij. Stank hoor, als je daar dagelijks in woont, kan je je kissie al bestellen. Het was spitsuur, gelukkig de andere kant op stad uit. Erg druk en een filetje. Kwamen tegen zessen thuis en Ineke begon lekker aan het eten en ik aan mijn verslag en andere dingen op de computer, zoals Facebooken, mijn Wordfeud tegenstanders weer even verblijden met een magistrale zet of niet.
Macaroni smaakte heerlijk. Verder met mijn verslag, "even" de foto's nog en denk als ik het redt, nog wat lezen. Geen idee wat we morgen gaan doen, lezen jullie wel.
Groetjes