Pinksteren 2016, 2x dienst , dus eilandje hoppen.

Zondag 15 Mei.
Tjee, hoor ik nu echt de wekker gaan. 03.45uur, heb dacht ik pas net mijn ogen dicht gedaan. Ja toch opstaan, we moeten om 05.00 op Hato zijn om naar Bonaire te vliegen om daar mijn eerste dienst te houden. Vliegtuig zou vertrekken om 07.00 en 07.25 aankomen. Kattesprongetje dus. Eerst lekker lauwwarm gedoucht, echt geen koud water dus, heerlijk. Had besloten om niet in mijn werkkleding (zwart/wit) te gaan vliegen, want het zou natuurlijk weer een bloedhete dag worden en dat plakken in je "goeie" bedrijfskleren, daar had ik geen zin in. Wilde daar ook weer niet in een korte broek aankomen, dus ja, toch dan maar een lange aangetrokken en een overhemdje. Wel de goede schoenen aan, scheelt weer gewicht.
Ineke ook intussen klaar met douchen en aankleden, koffertje ingepakt, paspoorten, tickets en altijd maar denken dat je iets vergeet. Bah. Simpel ontbijtje even en hup in de Getz, naar het vliegveld. Was inmiddels al 10 over half 5. dus gassen. Om echt 5 voor vijf parkeerden we de auto al bij het vliegveld. en ik had echt geen stukje overgeslagen. Bijna geen kip onderweg tegengekomen, alleen had de auto wel wat moeite om de hoge Juliana brug over te komen, trekkracht van een slak in die auto. Naar beneden ging beter. Auto gestald bij Departures en op naar het loket. Was nog niet open.
Kort gewacht en er was beweging en ja we konden inchecken. Lekker, alleen klein koffertje handbagage, dus straks lekker doorlopen bij aankomst. Wilden door de douane naar de Gate gaan, maar werden teruggestuurd, "Eerst betalen" O ja, de airport tax zit nooit bij het ticket inbegrepen als je van Curacao naar Bonaire gaat met Insel-Air. Kosten zijn USD 10,00 pp of ANG 18,00pp. Snap hier niets van, zal wel een logica achter zitten, maar mij ontging die. (Nu ik toch erover nadenk, weet het niet zeker hoor, maar als je via een website of Travelagent boekt, draagt die misschien niet of niet op tijd de tax aan hun af, nu hebben ze het gelijk, handje contantje in de pocket). Dus Dirven, niet druk maken, in een andere rij weer aansluiten en achter dat loket was een werkster bezig om de hele werkplek grondig schoon te maken. Alles werd goed gepoetst, gewreven, nou ja, bleek ze toch zelf de "cassiere" te zijn. Zeker smetvrees van haar collega's of zo. Ik had al geschreven dat ze erg proper zijn, dit was dus ook weer een goed voorbeeld. Snap alleen niet dat ze hier niet al klaar mee was als de inchecktijd begint, maar ja he, dit is Curacao. Een onaardige vrouw die ook eerst voor ons in de rij voor de tickets had gestaan, maar toen alleen maar een grote koffer had neergezet en pas aankwam met nog twee koffers toen het loket open ging, probeerde hier ook weer wat voor te dringen. Gelukkig werd ze terug gewezen door de werkster naar de achterkant van onze rij. Wat kan je blij zijn met dit soort kleine dingetjes. Te lullig voor woorden misschien, maar af en toe he........, Niks keuze van ANG of USD, harde valuta wilde ze, dus USD 20,00 lichter, op naar de douane en de gate.
Nu konden we ons bewijsje van betalen wel laten zien en de eerste horde was genomen. Nu de douane nog. Hier moest dus weer werkelijk alles af, schoenen uit, riem uit je broek, the whole works. Echt vriendelijk kijken doen ze trouwens niet en toen ik iets vroeg wees de dame alleen maar vermanend naar het bord met een blik van: kan je niet lezen, bleekscheet? Daar staat wat je allemaal uit moet doen. Ok, sorry mijn fout. Maar je hebt toch ook een mond en kan het normaal vragen/uitleggen wat je van ons wilt. Geen Schiphol standaard dus. Dacht dat ze trouwens zo'n scan konden krijgen van de Nederlandse regering maar dat ze niet wilden, kan het mis hebben hoor. Ik kan er trouwens niets aan doen dat jullie een van de grootste cocaïne smokkelroutes onderhouden met Europa, moet je mij niet op aankijken, maar ik vlieg - dacht ik in mijn naïviteit - toch een binnenlandse vlucht?? Hierover tot mijn grote ergernis, later meer. Eindelijk na alles weer aangetrokken te hebben, riem is altijd het moeilijkst vind ik, een mooi plekje vlak bij de gate gezocht. Even nog wat lezen ter voorbereiding en om half zeven was de boarding. Verliep redelijk vlotjes, vliegtuig een Fokker 50 was nog niet eens kwart vol. Wat een ouwe meuk zeg, bijna niet door de raampjes te kijken, zonwerinkjes bijna overal kapot of niet bestaand en later bij het acceleren bij de stijging, ging mijn stoel al vanzelf naar de slaapstand. Zat niemand achter gelukkig. Ach ik zag er de humor wel van in. Na een korte vlucht redelijk gauw al weer de landing ingezet
en het is erg mooi om op Bonaire aan te vliegen met dit mooie weer en wat wolkjes. Jammer van de raampjes , bijna geen goede foto te maken. Niks natuurlijk aan de slurf, gewoon op het platform uitstappen en het kleine gebouwtje van Flamingo Airport in, weer door de douane, weer stempels in je paspoort, leuk hoor, komt ie ook eens wat voller. We werden al opgewacht door Dev. Rien van Silfhout , inmiddels al lang gepensioneerd en die al 16 jaar op Bonaire woont en ons naar de dienst en later weer, terug zou brengen. Omdat we zo vroeg waren, vliegtuig was iets eerder vertrokken hadden we tijd genoeg om eerst koffie te drinken daar,
Merkte al dat hij daar kind aan huis is, Hij haalt veel priesters op en begeleid ze en we hebben zo een hele tijd zitten praten. Ineke en hij, beiden uit oud-Apostolische kringen haalden een hoop herinneringen op en hij vertelde veel over zijn interessante levensloop dat hem over veel gebieden van onze kerk heeft gebracht. Rond kwart voor negen richting onze kerk aldaar gereden. Mooi kleurrijk eiland zeg. Het is heel dunbevolkt in verhouding tot Curacao, grote stukken natuur zijn er en natuurlijk is het een duikersparadijs. Je wordt vrolijk als je zo er door rijdt. Kerk is niet ver en jeetje wat een leuk ding zeg.
Ook nog niet zo lang geleden gebouwd en er is nog zat grond omheen al in erfpacht, waar de kerk drie appartementen op wil bouwen. Begin Augustus gepland. Een voor de gastpriesters en twee voor de verhuur. Top idee, Bonaire zie ik dus ook wel zitten. Wat ik bijzonder vind is de naam van de weg waaraan de kerk ligt. Kaminda Djabou. Kaminda betekent; weg. Djabou betekent: onderste. De onderste weg. Die ging Jezus voor ons. Mooi beeld vind ik, alhoewel de betekenis daar niet hetzelfde zal zijn. Er zal ook een bovenste weg zijn, afijn. Beeld vergeten aan te halen in de dienst. Gauw de airco in de kerk aan en ik ga me even omkleden. Even samen in tenue op de foto, gemaakt door Ineke als herinnering natuurlijk. Hebben weer lekker verder gepraat en uiteindelijk werd het toch wel tijd om even naar de consistorie te gaan om "in the mood" te komen. Hij nam ook nog een diaken mee om ons te melden en toen mocht de dienst gaan beginnen.
Dienst vloog voorbij, we waren met zijn elven en ik werd mij toen zo erg bewust hoe gezegend wij zijn dat we dit allemaal kunnen en mogen doen. Ik moest alweer denken aan het opschrift van de Discobus, "too blessed to be stressed". Soms - en ik maak me daar ook schuldig aan - ben je "Too stressed to be blessed". Leef je als maar in de stress door en zie je al je zegeningen niet die God op je pad zet. Na de dienst gezellig met zijn elven op de grote porch achter de kerk koffie gedronken. Daarna bracht onze br. van Silfhout ons weer richting Flamingo Airport. Wel met een heerlijke tussenstop aan de zee met mooi uitzicht en een lekkere verfrissing, Over twee weken haalt hij ons weer op, dan mag ik daar 's middags dienen en blijven we een nachtje slapen, heb daar al een hotelletje geboekt. Heb er nu al zin in.
Nu werd het wel tijd om op te stappen, met al die lange controles loop je nog de kans misschien een vlucht te missen.
We namen afscheid en wij hup naar de douane, onze tickets hadden we vanmorgen al gekregen op de heenreis, Was makkelijk. Weer omgekeerde volgorde, ik vroeg me af of ik hier ook weer tax zou moeten betalen, nee hoor alleen op Curacao. Okido. Schoenen uit, riem af etc. en nu had Ineke de jackpot, alle lampen sloegen aan en ze werd even "heerlijk" gefouilleerd door een vrouwelijke marechaussee.
Toch een BH beugel en geen gevaarlijkere wapens. Even voor beiden een broodje tosti gekocht en wat fris en wachten op "the plane, the plane". Ja daar kwam alweer dezelfde registratienummers van vanmorgen weer voor de deur parkeren.
We mochten boarden en nu zaten we aan de andere kant van het vliegtuig. Zelfde laken een pak, kapotte shades voor de raampjes etc.
Bij de landing op Curaçao, zagen we net een Boeing 747 ook landen, die wel op tijd was, wij hadden toen we arriveerde met de KLM ruim 3 kwartier vertraging.
Wij stonden al stil en hij was nog aan het taxien, dus wij liepen snel naar de douane om de stroom voor te zijn. Dat lukte wonderwel en we waren als eerste aan de beurt bij de douane. Een forse donkere dame keek ons aan en zei: "waar zijn jullie immigratie formulieren?"
Ik zei dat ze in het paspoort zaten. Nee deze zijn niet meer geldig want vanmorgen ben je het "land" uitgegaan en ik heb nieuwe nodig.
AAARrgghhhhhh, heeft U een pen, dan vul ik ze in. Nee, bij de ingang bij die tafel daar kun je ze invullen en daar zal wel een pen liggen. Echt waar, wij werden dus teruggestuurd, de rij uit, buiten om en inmiddels waren de eerste Boeing klanten al achter ons in de rij die langzaam maar gestaag helemaal vol liep.
Mijn stemming zakte tot een dieptepunt, want ik zag de bui al hangen. Ik wilde nog een stamaposteldienst downloaden, we moesten nog even langs Appie om bloemen voor het altaar te halen en waar ik al bang voor was zou bewaarheid worden, wij moesten dan waarschijnlijk weer ACHTER in de rij aansluiten. Zoveel tijd had ik niet, dus ik werd echt chagrijnig. Bij de tafel aangekomen, GEEN pen en ik had de pen van mijn koffertje wist ik eruit gehaald en die lag thuis in de woning. Vriendelijk vragen maar aan zo'n grondstewardess die alle passagiers diverse rijen instuurde of zij eventueel een pen had. Nee, ik zal er eentje laten halen.
Mijn stemming inmiddels tot het absolute nulpunt gedaald en de roltrap spuugde steeds meer en meer Boeing passagiers uit, zodat de rijen helemaal vol liepen. Kwam een lief meisje aanlopen, Do you have a pen for me? No, zei ik, they will bring us one.
Er kwamen hoe langer hoe meer passagiers terug uit de rij die ook geen nieuw formulier hadden. De gelukkige met een pen gaf hem echt niet af en verdween met gezwinde spoed weer terug in de rij om tijdverlies te voorkomen. Daar kwam ze aan met een pen en ik vulde opnieuw het immigratie formulier in voor Ineke en mijzelf. Kon nu invullen dat dit ons TWEEDE bezoek aan Curacao was, was dus het land uit geweest. Snap helemaal nu niets meer van wie wat waarbij hoort. Dacht dat alles Nederland was, maar geloof dat Curacao een apart Land in ons koninkrijk is. Geef het even op. Laat maar. We sluiten aan en dan gaan mijn gedachten dwalen. Waarom heeft 1) NIEMAND in dat barrel van een vliegtuig gevraagd : Heeft iemand een nieuw immigratieformulier nodig?, dan had ik het in die 10 minuten makkelijk kunnen invullen in de lucht. 2) Waarom staat het niet in handboek soldaat van onze dienst. Ik kreeg een heel boekwerkje met raadgevingen. GEEN 1 ZIN hierover, Vaker worden namelijk priesters of naar Aruba, of naar Bonaire gestuurd. Dus ik ben zeker niet de eerste met dit probleem en 3), GEEN 1 Priester heeft dit ooit ook vermeld: Let daar op. De rij schoot natuurlijk niet op en ik zag mijn geest al dwalen. Echt 65 minuten later waren we weer aan de beurt, toevallig ook nog dezelfde beambte. Kon het toen niet laten: Er lag geen pen hoor, kunnen ze daar geen pennen neerleggen?. Nee dan worden ze gestolen, Doe ze dan aan een kettinkje. Worden ze ook gestolen. Uitgeluld.
Gauw weer een deur verder, weer controle, de eerste keer toen we kwamen konden we zo doorlopen, nu moest alles weer gescand worden. Snap er helemaal niks van, wij kwamen toen toch ook met de KLM. Ging gelukkig redelijk vlot en manoeuvrerend door de vele mensen waarbij de koffers open moesten gauw richting de parkeerautomaat om te betalen en de auto op te halen. Snel naar de Appie een bloemstukje gehaald, airco's in de kerkzaal en consistorie aan en naar de site van de kerk om de uitzending te downloaden.
Had al een donkerbruin vermoeden dat mij dit niet ging lukken en ik toch weer de dienst van vanmorgen nog een keer zou moeten houden.
Wie die paswoorden verzint verdient een lijfstraf. 40 slagen , o nee eentje minder dan het volle getal, 39 slagen met de bullepees. Een hoofdletter I lijkt op een l en wat is het dan? ja drie keer raden, je neemt altijd de verkeerde,
We zijn een open kerk, maar owee als je iets via internet wilt laten zien, lijkt het Fort Knox wel. Nou, na een aantal keer modderen dacht ik wel dat ik de juiste keuzes had gemaakt en leek er iets te gebeuren. Het duurde en duurde maar. Dan maar snel omkleden weer in werktenue, in de kerkzaal zag ik dat Mario binnen was geweest en met de beamer in de weer was geweest. Zou het hem misschien gelukt zijn om te downloaden. Ik kwam er achter dat mijn versie het niet ging worden. Pakte mijn telefoon om hem te appen en zag dat hij mij voor was geweest. Bevrijdend appje: hij had hem, de nederlandse vertaalde versie. Kwam goed uit , daar was ik ook mee bezig geweest.
Mijn versie was inmiddels wel gedownload, maar kreeg geen beeld erbij, zag wel dat het een dienst was van ruim 2. 20 uur.
Mario en ik even plan de campagne gemaakt en het hele beginstuk, veel muziek etc. sloegen we over. Zouden alleen naar de stamapostel luisteren, niet de meedieners en natuurlijk het Heilig Avondmaal en het Avondmaal voor ontslapenen kijken. Zo gezegd, zo gedaan , ook de andere broeders en zusters waren hier mee eens en na de dienst hebben we nog gezellig lekker buiten in de tuin van de kerk met een glaasje fris en zo alvast gebrainstormd over de op handen zijnde confirmatie van Jesse die ik volgende zondag hier mag doorvoeren.
Morgenavond om zes uur komt Andre ons ophalen, we rijden in onze auto achter hem aan, kan zijn adres nog niet in een keer vinden, en dan gaan we ook nog even met Jesse praten over zijn geloof en wat het voor hem betekend. Spannend.
Inmiddels is het donker en zijn de gemeenteleden ook weer naar huis gegaan en wij ook even eten. We zouden Macaroni doen, alles in huis, maar geen zin om in die keuken te staan met de hitte en na weer zo'n lange dag, Kook maar wat eieren, doen we dat op brood.
Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels half negen en ik ben bezig met mijn verslag, Ineke leest lekker en ik vind dat morgen onze vakantie pas begint, eerste dag van nieuwe week, volle drie te gaan nog, dus YESSS
we gaan beginnen. Kijken wat de dag ons morgen brengt, geen idee, op tijd thuis zijn, de macaroni gegeten hebbend voor Andre komt om 6 uur. Gaat lukken. Tot morgen.